Carpon Otang K.Baddy (Majalah Mangle No. 2611 Januari 2017)
Sagelas cikopi panas mayambah di jero dada, panasna karasa awet. Ciherang nu pacampur bubuk kopi geus mimiti nyalaksak na gero dada. Ciduh laas, kabur tina angen-angen buuk, ngalepak beungeut kuring nu garing. Soara anjeun geus ngagempur pangreungeu kenca-katuhu.
Sagelas cikopi panas mayambah di jero dada, panasna karasa awet. Ciherang nu pacampur bubuk kopi geus mimiti nyalaksak na gero dada. Ciduh laas, kabur tina angen-angen buuk, ngalepak beungeut kuring nu garing. Soara anjeun geus ngagempur pangreungeu kenca-katuhu.
“Kopi nanahaon nu kieu. Tadi ge pan titah nyieun kopi nu amis!?”
“Gulana kari saeutik, Kang.”
“Naha atuh lain meuli wuri-wuri apal rek beak.”
“Biasana akang sok resepna
kopi pait,”
Salaki kuring geus barubah. Gara-gara sagelas kopi geus poho cacarita. Ucapan anu amis tapi matak nyeri, nepika neureuy ciduh garing.
Najan kitu kuring teu langsung ngajoprak. Sikep lir
ciwahangan nu teu weleh tenang ngadadak barubah lir ombak sagara
nu nembrag karang, wayahna rek dijieun pelajaran pikeun
kumaula ka salaki. Pelajaran dina ngabarontakna. Sab bisa wae
salaki kuring teh keur cape. Cape gawe rosa ti isuk nepi ka burit. Gawe jadi
kuli bangunan lin gawe gampang. Komo ieu jadi laden, nu kudu siap diutuh etah.
Lin ukur tanaga, tapi konsetrasi nu ulah goyah. Tanaga kakures, pikiran kaperes
ku mangpirang parentah jeung gorowok.
Kuring mulai ngarti situasi jeung kondisi. Nya aya
kakuatan, kategaran mimiti ngaping dina pelajaran munggaran peuting ieu.
Pangajaran nu samemehna teu kapanggih dina salila laki-rabi jeung inyana tilu
taun kalarung.
“Kopi nanahaon nu kieu
patut?”
“Da tos digulaan sacekapna, Kang. Tanapi kirang amis?’
“Ari dinya pamajikan atawa
awewe batur? Ngaladenan salaki sorangan we bet teu becus?
Puguh deuk ngaronda peuting ieu teh, hayang ngopi pait!”
“Oh pami kitu abi bade ngadamel deui.”
“Meunggeus lah, rek meuli di warung bae.”
Kuring geus mulai asa kapeupeuh. Ngarasa teu bisa nyumponan kahayang salaki. Omonganana nu garihal tur rukap wuwuh matak meupeuh mamaras. Ngalemkeun mata jeung lautan lara. Kapeurih
tina sagelas kopi nu matak barubah. Sagelas kopi nu lian terus ngalangkang dina
kongkolak panon. Batin ieu jadi pameupeus keunyang kapusing. Karungsing tina
akibat cape gawe.
Sakedapan ngarahuh. Masalah nu matak rungsing
jeung nyiksa ieu kudu terus dipeper. Sangkan tong kelebuh
nimbulkeun bancang pakewuh. Ceuk kolot eta mah kudu dipireng bari milang
rangki, nya kawilang cocog mun dilakukeun ku kuring. Sab imah kuring mah di jerona teu make lalangit.
Nya kuring kudu teger. Koncina kuring kudu
miara naon anu matak kuring resep atawa kabungbulengan ku manehna. Ku cara kitu
rumahtangga nu geus paburantak ieu Insa Allah saeutik gedena bisa barobah.
Peuting ieu inyana teu sare
di imah. Inyana tangtu bakal nepi nyubuh di pos ronda. Duka sare duka maen
gapleh, teu pati masalah. Nu penting mah ngalaksanakeun kawajiban salaku warga,
dina harti guyub sakumna warga di lembur kuring.
**
Tapi rangki di imah teu daek kabilang. Peteng akibat
cikopi teu daek nyingray. Panon jeung ati teu daek sauyunan. Marojengja. Peureum mah peureum tapi hate mah marudah, pikiran
amalayang , manjangkeun guligah. Najan kitu kuring tetep neneda ka nu kawasa, sing
dipaparin kakuatan lahir sinareng batin. Kasebut salaki kuring, muga dijauhkeun
tina bahla nu matak ngarungsingkeun hatena.
***
“Nok, Nok buka panto,” kadenge sora nu keketrok.
“Sakedap, Kang!” cekeng tibuburanjat.
“Muka
panto wae mani keleked!”
“Nembe nuju netepan tahajud.”
“Kawas teu apal wae salaki katirisan di luar!”
“Hapunten abdi, Kang. Cikopi tos sayagi
dina meja, Kang.”
“Hampura-hampura naon, sasat pake lalab
we basa hampura teh. Uing geus bosen ngadenge kecap eta. Geus seubeuh kopi mah,
tadi geus beak tilu gelas. Teu ngeunah kopi beunang maneh mah. Meunggeuslah, hayang
pineuh yeuh, tunduh.”
“Naha moal netepan subuh heula, Kang?”
“Tunduhlah!”
“Asa tos lami teu netepan subuh
berjamaah sareng Akang.”
“Disebutkeun tunduh, ngoceh wae!”
“Nya wios atuh, ke tabuh lima digugahkeun,”
cekeng teh.
Teu
nembal, bus we ka kamer. Paromana katangen kusut.
Kuring teu hayang marengan. Sab
rasa guligah teu daek we ingkah. Tapi sabada tahriman jeung pupujian reang di
masjid hate mulai leah. Jadi inget sagala permasalahan, sok komo nu teu
kahontal iwal ti disanggakeun ka Gusti
nu kagungan.
Adzan
subuh ngeleterkeun jantung kuring. Geter malahmandar teger, tong owah gingsir
gedag kalinian. Nyeta kudu tegakna ngadegkeun tihang. Tihangna agama. Tihang nu
teu karasa geus diraruntuhkeun ku laku maranehna nu ngagem agama, kaasup ku
salaki kuring. Memang sabada inyana gawe jadi kuli bangunan, kawajiban nu lima
waktu teh jadi katoler-toler. Alesanana cape, ripuh. Da cenah ari cape jeung
ripuh mah rek kumaha husuna. Ditambah awak secara lahir ge kalotor. Nangen kitu
kuring teu walakaya, ukur bisa mepelingan.
“Kang,
gugah tos subuh,” pok teh ati-ati.
“Cicing Nok,
tunduh keneh yeuh.!” cenah bari muringis.
“Nu
saleresna aya naon deuih Kang, kiwari ieu katinggalna kawilang rungsing. Bari
tos wantun ngantunkeun kawajiban nu lima,” pok teh panasaran hayang panggih
bibit buit nu sabenerna. Ngahaja nyarita teh ku basa nu rada lemes ngarah nu wangkelang teh jadi leah alias teu
ngemu wae amarah. Tapi kumaha hasilna?
Kang Suhrodin naplek beungeut kuring. Sakali memang. Plek! Pernahna jam
lima leuwih saparapat. Bada subuh.
“Dasar awewe teu ngarti sia mah, Nok. Geus puguh salaki cape, ripuh
nataku balas neangan kipayah hayoh dipaksa titah hudang, bari terus we da’wah,”
cenah euy.
“Yeuh Kang, abdi mah kitu sote balas nyaah ka akang, malar akang eling
ka Allah. Carana nya ku ngadegkeun sholat nu lima waktu tea,” cekeng teh kalah
kapancing nafsu. Atuk gampleng wae kuring teh ditampiling deui. Malah sasatna dihantem mindo. Kuring
hayang ngejat, tapi leungeun inyana nu rosa nyekel pageuh pigelang kuring.
Kulit beungeut asa kebi. Biwir karasa jamontrot, huntu lalinu. Aya rasa hayang
ngajerit nandakeun teu suka jeung kariripuhan, tapi maksakeun ngupahan maneh. Sab teu hade
masalah kieu apal tatangga atawa engkena matak ibur salelembur. Tangtu matak
era parada. Sok komo mun nepi ka nyahoeun dulur-dulur kuring yen Kang Suhrodin
teh kolu nyiksa kuring salaku pamajikana.
Mungguhing
hate awewe nu epes meer, kuring antukna ceurik gagauran. Tuda teu kuat. Ripuh
jeung kaniaya.
“Nyeri
Kang, nyeri..!” cekeng teh sasat nyorowok.
“Sok sing tarik ngagorowokna, siksa ku dewek!” cenah bari terus
nampilingan kuring. Pas karasa aya nu ngucur tina liang irung sateker kebek
kuring ngejat bari pakupis. Najan mindeng katangkis, teu wudu leungeun Kang
Suhrodin rarocet oge dikoetan kuring. Terus ngejat kaluar. Kuring diudag. Tapi
bolay sab sarung Kang Suhrodin tikait dina kakael sosi panto samemeh saterusna
ngudupruk labuh.
Kuring teu sudi nyoreang, langsung muru
Kang Karmo, laceuk kuring pituin nu kabeneran kapeto jadi RT. Imah ki lanceuk
memang teu jauh ukur kaselang opat suhunan ka beh kenca nu sarua pernahna sisi
gang. Maksudna rek pakumaha atawa menta bongbolongan ngeunaan kajadian nu anyar tuniba di rumahtangga
kuring.
“Kang, tulungan abdi,” cekeng teh
satengah ngagabrug ki lanceuk di lawang panto.
“Aduh...Nok, memangna aya naon mani
boborot kieu. Tikusruk maneh teh?” Kang Karmo ngaleupaskeun rangkulan kuring nu
masih sesegruk.
“Disiksa ku Kang Suhrodin,” pok teh saengangna.
“Baruk, disiksa ku salaki maneh?”
Kuring ungek kawas budak beureum.
“Kurang ajar tah si Suhrodin. Beu, nu
kieu mah geus kaasup KDRT, wajib dilaporkeun ka pulisi tah si bangkar warah
atah adol teh, tuman!” Kang Karmo katangen kekerot nandakeun amarah nu teu
kaampeuh.
Kuring teu bisa magar kumaha basa nangen
Kang Karmo langsung ngejat bari nagagidig muru imah kuring. Teuing naon nu deuk
dilakukeunana, atawa bener kitu rek nyerahkeun Kang Suhrodin ka kantor pulisi?
Dina kaayaan nu masih tagiwur jeung
ripuh alatan cikopi nu lian estu beuki nambah tagiwur. Malah sasatna bumi alam
asa poek mongkleng. Utamana basa ngadenge hawar-hawar yen Kang Suhrodin teh cenah
tos taya dikieuna. Inyana nyangsaya dina kayaan sarungna nu masih tikait dina
kakael sosi panto.(*)
(riwan pakidulan ahir tahun 2016)
Tidak ada komentar:
Posting Komentar